ฉันไม่ได้เขียนเพื่ออธิบายปัญหาที่เกิดขึ้นจริงในโลกของเรา แต่เพื่อนำเสนอมุมมองบางอย่าง ปี 2020, 2021 และบางทีอาจจะเป็นปี 2022 ล้วนแล้วแต่เลวร้าย แต่ปีเหล่านั้นไม่ได้แย่ไปกว่าปี 1347 เมื่อกาฬโรคเริ่มเดินขบวนยาวไปทั่วยูเรเชีย หรือ 1816 ” ปีที่ไม่มีฤดูร้อน ” หรือ พ.ศ. 2457 เมื่อมีการลอบสังหารอาร์คดยุกแห่งราชวงศ์ฮับส์บูร์กที่คลุมเครือ ทำให้เกิดความขัดแย้งระดับโลกไม่หนึ่งแต่สองครั้ง ซึ่งหนึ่งในนั้นทำให้มีผู้เสียชีวิตหลายล้านคนในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่น่าสยดสยองที่สุดในโลก
มีปีและทศวรรษที่เลวร้ายอื่น ๆ อีกมากมายเช่นกัน ในช่วงทศวรรษที่
1330 ความอดอยากได้ก่อตัวขึ้นและทำลายล้างหยวนจีน ในช่วงทศวรรษที่ 1590 ความอดอยากที่คล้ายคลึงกันได้ทำลายล้างยุโรปและในช่วงทศวรรษที่ 1490 เห็นว่าไข้ทรพิษและไข้หวัดใหญ่เริ่มแพร่ระบาดผ่านประชากรพื้นเมืองของอเมริกา (ในทางกลับกันซิฟิลิสก็ทำแบบเดียวกันในหมู่ชาวโลกเก่า)
ชีวิตมักจะ “น่ารังเกียจ โหดเหี้ยม และสั้น” ดังที่โธมัส ฮอบส์ นักปรัชญาการเมืองและผู้เยาะเย้ยถากถางได้กล่าวถึงเลวีอาธานของเขาในปี ค.ศ. 1651 แต่ถึงกระนั้น นักประวัติศาสตร์ แม้กระทั่งปัจจุบัน ก็ยังชี้ว่าปีหนึ่งๆ เลวร้ายกว่าปีอื่นๆ
ใช่ อาจมีช่วงเวลาหนึ่งในความทรงจำทางประวัติศาสตร์ที่เป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตจริงๆ
536 เป็นผู้สมัครฉันทามติในปัจจุบันสำหรับปีที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ การปะทุของภูเขาไฟหรืออาจมากกว่าหนึ่งลูก ที่ใดที่หนึ่งในซีกโลกเหนือดูเหมือนจะเป็นตัวกระตุ้น
ไม่ว่าที่ใด การปะทุจะก่อให้เกิด ” ฤดูหนาวภูเขาไฟ ” ที่กินเวลานานนับทศวรรษ ซึ่งจีนประสบปัญหาหิมะตกในฤดูร้อนและอุณหภูมิเฉลี่ยในยุโรปลดลง 2.5 องศาเซลเซียส การปลูกพืชล้มเหลว ผู้คนอดอยาก จากนั้นพวกเขาก็จับอาวุธต่อสู้กัน
ในปี 541 กาฬโรคมาถึงอียิปต์และคร่าชีวิตประชากรประมาณหนึ่งในสามของอาณาจักรไบแซนไทน์
แม้แต่ในเปรูที่อยู่ห่างไกล ความแห้งแล้งยังส่งผลกระทบต่อวัฒนธรรมโมเชที่เฟื่องฟูมาจนบัดนี้
สังคมจำนวนมากที่อาศัยอยู่ในปี 530 ไม่สามารถอยู่รอดจากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในทศวรรษต่อมาได้
ฤดูหนาวภูเขาไฟคือการลดลงอย่างมากของอุณหภูมิที่เกิดขึ้นทั่วโลก
ซึ่งเป็นผลมาจากการปะทุของภูเขาไฟครั้งใหญ่ เนื่องจากอนุภาคเถ้าถ่านและก๊าซต่างๆ เช่น ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ถูกฉีดเข้าไปในชั้นบรรยากาศสตราโตสเฟียร์ระหว่างการปะทุและแพร่กระจายไปทั่วโลกโดยลม
ปัจจุบัน นักประวัติศาสตร์ให้ความสนใจเป็นพิเศษในเรื่องเช่นนี้ เพราะเราสามารถร่วมมือกับนักวิทยาศาสตร์เพื่อสร้างอดีตขึ้นใหม่ในรูปแบบใหม่และน่าประหลาดใจ
มีเพียงเศษเสี้ยวของสิ่งที่เรารู้หรือคิดว่าเรารู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่มืดมนเช่นนี้ ซึ่งตอนนี้มาจากแหล่งข้อมูลที่เป็นลายลักษณ์อักษรแบบดั้งเดิม เรามีบางอย่างสำหรับ 536: Procopius นักประวัติศาสตร์ไบแซนไทน์เขียนในปีนั้นว่า “มีลางสังหรณ์ที่น่ากลัวที่สุดเกิดขึ้น” และวุฒิสมาชิกโรมัน Cassiodorus บันทึกไว้ในปี 538
[…] ดวงอาทิตย์ดูเหมือนจะสูญเสียแสงที่เคยชินและปรากฏเป็นสีฟ้า เราประหลาดใจที่ไม่เห็นเงาของร่างกายเราในตอนเที่ยง และรู้สึกได้ถึงพลังอันแรงกล้าของความร้อนที่สูญเสียไปจนอ่อนแรง
แต่ความก้าวหน้าที่แท้จริงในการทำความเข้าใจทางประวัติศาสตร์ของ “ปีที่เลว ร้ายที่สุด” นี้เกิดขึ้นจากการใช้เทคนิคขั้นสูง เช่นภูมิอากาศวิทยาและการวิเคราะห์แกนน้ำแข็ง
นักภูมิอากาศวิทยา Ulf Büntgen ตรวจพบหลักฐานการปะทุของภูเขาไฟจำนวน 536, 540 และ 547 ในรูปแบบของการเติบโตของวงแหวนต้นไม้ ในทำนองเดียวกันการวิเคราะห์น้ำแข็งจากธารน้ำแข็งในสวิตเซอร์แลนด์ที่ดำเนินการโดยนักโบราณคดี Michael McCormick และ Paul Mayewski นักธารน้ำแข็งเป็นกุญแจสำคัญในการทำความเข้าใจว่าการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของ 536 นั้นรุนแรงเพียงใด
การวิเคราะห์ดังกล่าวถูกมองว่าเป็นทรัพยากรที่สำคัญ แม้กระทั่งจำเป็น ในชุดเครื่องมือระเบียบวิธีวิทยาของนักประวัติศาสตร์
นักประวัติศาสตร์บางคน รวมถึงKyle Harper , Jared DiamondและGeoffrey Parkerใช้การพัฒนาในสาขาที่กำลังเติบโตนี้เพื่อสร้างเรื่องเล่าของนักปรับปรุงใหม่ทั้งหมดเกี่ยวกับความรุ่งเรืองและการล่มสลายของสังคมใดสังคมหนึ่ง สำหรับพวกเขาแล้ว สภาวะต่างๆ บนโลกมีความสำคัญอย่างมากในการขับเคลื่อนประวัติศาสตร์ของเราไปข้างหน้ามากกว่าที่เราเคยรับรู้
แต่การใช้ชีวิตผ่านเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเช่นที่เริ่มในปี 536 เป็นอย่างไร เป็นคำถามที่นักประวัติศาสตร์ต้องขบคิดต่อไปในขณะที่เรากลั่นกรองแหล่งที่มาของเรา
คนส่วนใหญ่ที่มีชีวิตอยู่ใน 536 อาจไม่รู้ว่าพวกเขาเลวร้ายมาก ในฐานะนักประวัติศาสตร์ เรามักจะพึ่งพาเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับหายนะ เช่น คำพูดจาก Procopius และ Cassiodorus มากเกินไป
ถึงกระนั้น เช่นเดียวกับกบที่เลื่องลือในน้ำเดือด คนทั่วไปในสมัยนั้นอาจเพิ่งตระหนักได้ช้า ๆ ว่าสภาพเลวร้ายในโลกของพวกเขากำลังเลวร้ายเพียงใด ช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดอาจไม่ได้เกิดขึ้นจริงในปี 536 แต่หลังจากนั้นไม่นาน – เมื่อผลกระทบเต็มรูปแบบของภัยพิบัติและความแห้งแล้ง ความหนาวเหน็บและความอดอยากได้ก่อตัวขึ้นอย่างแท้จริง
